همشهری آنلاین - لیدا احمدی: «شهروز حقی» نوازنده و آهنگ‌ساز کشورمان خود از دوره دانش‌آموزی پا به کانون حُر گذاشته و بیش از ۲ دهه است که عاشقانه برای تقویت و پرورش گروه سرود این کانون تلاش می‌کند. «علی خراسانی» هم از دیگر مربیان گروه سرود کانون حُر از چهره‌های فرهنگی است و او نیز زمانی هنرآموز گروه سرود کانون حُر در دهه ۶۰ بوده است. این ۲ استاد فقط به دلیل علاقه شخصی‌شان با وجود همه مشغله‌های‌کاری در حوزه هنر و آموزش همچنان ارتباط مستمر خود را با کانون حُر دارند.
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
شما دو هنرمند از دهه ۶۰ وارد کانون حُر شده‌اید و از سال‌های ۷۵ به بعد هم در این کانون مشغول آموزش بچه‌ها هستید. چه عاملی شما را این‌گونه به کانون حُر علاقه‌مند کرده است؟
حقی: خاطرات و روزهای خوبی که از سن نوجوانی در کانون حُر داشته‌ام که یک لحظه هم در ذهن کمرنگ نمی‌شود و دوست دارم تا جایی که مسئولان آموزش و پرروش بخواهند در این کانون در کنار بچه‌ها باشم.
خراسانی: در پاسخ به این سؤال شما دوست دارم بگویم که کاش می‌شد خاطرات شیرین آن روزها را که ما در کانون حُر بودیم، برای نوجوانان نسل امروز هم تکرار کنیم. آن روزها مدرسه که تعطیل می‌شد نمی‌دانستیم چطور با سرعت ناهار بخوریم و خودمان را سریع به کلاس‌های کانون برسانیم که پر از شور و هیجان بود. این خاطرات هر بار که وارد کانون حُر می‌شویم برای ما مرور می‌شود و دوست داریم همیشه فعالیت‌های این کانون را در اوج ببینیم.
در مقایسه بچه‌های دیروز و امروز، بچه‌های دیروز چه چیزی داشتند که بچه‌های امروز ندارند؟
حقی: شادی که از طریق دوستی و دور هم بودن به دست بیاید. از سفر رفتن. تابستان‌ها با استادان کانون به اردوهای مختلف تفریحی و زیارتی می‌رفتیم. اردو برای ما تجربه بود. تجربه اینکه چطور می‌توانیم کار گروهی و دسته‌جمعی موفقی داشته باشیم. الان برای بردن بچه‌ها به اردو خیلی مشکل داریم. از گرفتن مجوز تا کسب رضایت درست است که اردو یک کار بسیار حساس و پر مسئولیت است اما نباید به دلیل این حساسیت‌ها و سختی‌ها فرصت تجربه چنین سفرهای دسته‌جمعی را از بچه‌ها گرفت.
خراسانی: دلم برای بچه‌های نسل امروز خیلی می‌سوزد. دنیای بچه‌های نسل امروز را به فضای مجازی محدود کرده‌ایم و آنها را با دنیای دوستی همسن و سال‌هایشان کمتر آشنا می‌کنیم.
خود شما این تلاش تربیتی را برای بچه‌های تحت آموزش خود در گروه سرود و دیگر رشته‌های کانون دارید؟
حقی: بارها به مسئولان آموزشی گفته‌ایم که اردوهای آموزشی، تربیتی و فرهنگی برای بچه‌ها، سراسر درس اخلاق و رفتار اجتماعی و شخصی است. در این اردوها ضمن شاد بودن با بچه‌ها آنها را با خیلی از مسائل اخلاقی و رفتاری در محیط جمع آشنا می‌کنیم. هر اردو از نظر من یک برنامه اخلاقی و تربیتی تمام عیار است که می‌توان از لحظه لحظه آن برای آموزش و تربیت بچه‌ها استفاده کرد.
خراسانی: بله. با وجود تمام سختی‌ها سالی ۲ بار بچه‌های کانون را به اردو می‌بریم. یک اردو، زیارت مشهد مقدس در ایام تعطیلات عید نوروز است. اردوی دوم را هم معمولاً در ایام تعطیلات تابستان در مرداد یا شهریور برگزار می‌کنیم.
اگر موافق باشید کمی هم درباره فعالیت‌های گروه سرود کانون، دستاوردهای هنری این گروه و زحماتی که برای آن کشیده شده، صحبت کنیم!
حقی: استادان زیادی از جمله استاد فریدون خلعت‌بری، امیر بکان، بهنام صبوری، دکتر مهرداد تاج کریمی و... در این کانون تدریس کرده‌اند. هنرآموزان این گروه در ۲ رده سنی نوجوان و بزرگسال هستند که در گروه سنی بزرگسال سن برخی از هنرآموزان به ۲۵ سال هم می‌رسد، خیلی از این هنرآموزان از دوره نوجوانی وارد گروه سرود کانون شده‌اند و حالا هم به‌دلیل علاقه‌شان با گروه بزرگسال کانون ارتباط مستمری دارند. خلاصه اینکه این گروه نسل به نسل بزرگ شده و بچه‌های زیادی در این گروه سرود و نمایش کانون تحت آموزش قرار گرفته‌اند که حالا از چهرهای هنری کشورند.
خراسانی: هر سال در اردیبهشت به تک تک مدارس منطقه سر می‌زنیم و از بین دانش‌آموزان پایه ششم ابتدایی که در مرحله ورود به پایه اول دوره متوسطه هستند دانش‌آموزان با استعداد در سرود را انتخاب می‌کنیم. در واقع کسانی که در این گروه سرود دور هم جمع می‌شوند منتخب دانش‌آموزان با استعداد منطقه در هنر سرودند.
چرا این انتخاب از دانش‌آموزان پایه ششم ابتدایی صورت می‌گیرد؟
خراسانی: چون که برای کار سرود دقیقاً ما به صدای این رده سنی بچه‌ها نیاز داریم و از این رده سنی باید روی صدای بچه‌ها کار شود. البته ما در کنار تست صدا در خیلی از رفتارها و اخلاق‌های بچه‌ها هم دقت می‌کنیم تا بچه‌هایی که انتخاب می‌شوند هم از نظر تست صدا و هم از نظر اخلاق و رفتار بهترین باشند.
بچه‌ها در گروه سرود تحت چه آموزش‌هایی قرار می‌گیرند؟
حقی: در برنامه آموزشی گروه سرود بچه‌ها با تکنیک‌های آوازخوانی آشنا می‌شوند و سپس تمرینات زیادی در این زمینه به‌صورت فردی و دسته‌جمعی دارند، آموزش‌های نت‌خوانی (سلفژ) و کار با ابزارهای موسیقی از جمله این آموزش‌هاست.
کمی هم از اجرای بچه‌های گروه سرود کانون در برنامه‌های مختلف بگویید.
حقی: سال گذشته در هفته دفاع مقدس بچه‌ها به مدت یک هفته شب‌ها از ساعت ۱۰ تا ۱۲ شب در برنامه آوای نور در میدان امام حسین(ع) اجرا داشتند؛ ترکیبی از موسیقی، سرود و نمایش بود. در ایام دهه فاطمیه با همکاری بسیج شهرداری ویژه‌برنامه «نور و نی» در تالار وحدت برگزار شد که اجرای بخشی از آن با بچه‌های گروه سرود کانون بود. در دهه‌فجر ویژه‌برنامه ورزشگاه آزادی با نمایش میدانی و اجرای سرود بچه‌های کانون برگزار شد و بسیار دیگر از برنامه‌های ملی و مذهبی.
خراسانی: بچه‌های گروه سرود کانون از موفق‌ترین گروه‌ها در جشنواره‌های دانش‌آموزی بوده‌اند. مطمئن هستم همین بچه‌های امروز کانون، زمانی استاد هنرآموزان جدید کانون خواهند شد.
«محسن کریمی» مدیر کانون فرهنگی و تربیتی حُر:
سالن آمفی‌تئاتر کانون نیاز به مرمت دارد
فضای بزرگ وسرسبز کانون حُر در خیابان شوش غربی بسیار دیدنی است و قدمت آن حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. ساختمان یک طبقه این کانون یک سالن آمفی‌تئاتر دارد که از چند دهه پیش تا به حال شکل خود را با همان طراحی قدیمی سالن‌های آمفی‌تئاتر دهه ۶۰ حفظ کرده و از قدیمی‌ترین سالن‌های آمفی‌تئاتر شهر تهران است. سالنی نه چندان بزرگ با کفپوش قرمز و صندلی‌های روکش‌دار قرمز رنگ.
دانش‌آموزان گروه سرود و نمایش کانون حُر تمام تمرینات سرود و نمایش خود را در این سالن برگزار می‌کنند و داخل مجموعه هم ۲ دستگاه پیانو قدیمی وجود دارد که برای تمرین موسیقی از آن استفاده می‌شود.
از «محسن کریمی» مدیر کانون حُر که درباره خاطراتش درباره گروه سرود ونمایش کانون سؤال می‌کنی بدون هیچ مقدمه‌ای تو را به سالن آمفی‌تئاتر کانون می‌برد و می‌گوید: «همه خاطرات من و بچه‌های کانون از فعالیت‌های گروه سرود ونمایش در این سالن است، چه هنرآموزانی که سال‌ها روی این سن قرمز رنگ تمرین سرود کردند و حالا هم بچه‌های دوره جدید این خاطرات را روی این سن رقم می‌زنند.»
کریمی در ادامه با اشاره به اینکه کانون حُر طی این سال‌ها به روزرسانی‌های زیادی شده اما هنوز جای کار زیادی در رفع نیازها دارد، می‌افزاید: «من دوست دارم امکانات بیشتری در اختیار بچه‌های گروه سرود کانون قرار بگیرد و دوست دارم فضای سالن با حفظ همان طراحی قدیمی‌اش کمی نوسازی شود. هر ساختمانی با گذشت زمان فرسوده می‌شود و نیاز به مرمت دارد، در مورد سالن آمفی‌تئاتر مجموعه هم این نیاز خیلی احساس می‌شود و امیدواریم مسئولان آموزش و پرورش منطقه بودجه‌ای را برای مرمت این فضای فرهنگی و هنری قدیمی در اختیار ما بگذارند.»
مدیر کانون حُر به این موضوع هم اشاره می‌کند که سن این سالن خاطرات زیادی از حضور هنرمندانی مثل «سید جواد هاشمی» بازیگر خوب کشورمان را دارد که سال‌ها با بچه‌ها روی سن تمرین نمایش و سرود داشته و هنوز هم در ابتدای هر فصل جشن آغاز دوره جدید فعالیت گروه سرود و نمایش کانون در خرداد ماه هر سال روی همین سن قدیمی با حضور آقای هاشمی برگزار می‌شود که سرتاسر خاطره است.
سید رضا جهرمی، دبیر آموزش و پرورش:
نشاط نیمه‌جان دانش‌آموزی
چقدر بد است که آدمی بر سر شاخ بنشیند و بُن را ببرد؛ اما گاهی طاقت‌ها از کف می‌رود و به ناگزیر باید با سخن تند، کمی بار روحی را سبک کرد. این روزها حکایت تأسف بار یکی از میراث‌های فرهنگی و هنری شهر تهران از همین دست است. کانون حُر که ساختش به سال‌های دهه ۴۰ بازمی گردد، همواره به‌عنوان یکی از مهم‌ترین کانون‌های پرورش بن مایه‌های فرهنگ و هنر کشور بوده و در این روزگار هم به رغم همه نامهربانی‌ها همچنان در این زمینه می‌کوشد؛ کانونی که تنها دستاوردش برای بچه‌ها شادی و نشاط است، دو مقوله مهمی که متأسفانه این روزها مثل بسیاری از محافل ما در مدارس هم کم و کمتر یافت می‌شوند.
در روزگاری نه چندان دور، مدارس، کانون شورآفرینی و نشاط‌افزایی جامعه بودند و معلمان، بمب‌های انرژی‌سازی که هم خود را و هم جامعه را با روحیه به پیش می‌بردند. اردوهای دانش‌آموزی بهترین جایزه برای دانش‌آموزان بود و فعالیت‌های فوق برنامه همچون تئاتر و سرود پر نشاط‌ترین فعالیت پرورشی. اینها را باید بر ساعات ورزش پرهیجان مدارس افزود که این روزها هیچ نشانی از آنها در مدارس نمی‌بینید. راستی هیچ‌کدام از شما اولیای گرامی یا ما معلمان در سال‌های اخیر به یاد داریم که دانش‌آموزانمان برای برگزاری مسابقات بین مدرسه‌ای از ما اجازه خواسته باشند؟
در این روزها کانون حُر همچون چراغی می‌درخشد، چراغی که در روزگاری، هم محل بازی و ورزش بود و هم محل نشاط. هم فعالیت‌های گروهی بود و هم جبران کم و کسری مدارس. دریغ که این چراغ کم سوتر می‌شود و کسی هم چندان بدان توجه ندارد! مشکل این است که آنقدر گل در این بوستان هست که یاسمن در آن گم است!
به نظر می‌رسد کمترین حد آینده‌نگری ایجاب کند که برای بازگرداندن شادی به جمع‌های غمگینمان باید به فکر این زیرساخت‌های پرورشی باشیم که بی‌تردید کانون حُر یکی از اصیل‌ترین آنهاست.
_____________________________________________________________________
منتشر شده در همشهری محله منطقه ۱۱ به تاریخ ۱۳۹۳/۵/۱
نظر شما